کاشی هفت رنگ گرچه سابقه‌ای طولانی تر از دوران صفویه دارد اما از دوران صفویه و به سبب گسترش ابنیه اسلامی و سرعت ساخت و سازها مورد توجه قرار گرفت و بخش بزرگی از بناهای مذهبی بوسیله این روش مزیّن به کاشی شد. مزیت اصلی کاشی هفت رنگ بر مقابل کاشی معرق را به صورت عمده در دو نکته سرعت انجام کار و انجام نقاشی های همچون چهره و حیوانات و جماداتی دانست که در زمینه کاشی معرق مشکل یا زیبا نیست.
نحوه ساخت کاشی هفت رنگ این گونه است:
۱. ابتدا نقشه مناسب برای کاشی که می تواند شامل نقوش کاشی و مینیاتور و یا مشتمل بر خوشنویسی باشد را ترسیم می‌کنند.
۲. در مرحله بعد با سوزن روی خطوط را با فواصل کوتاه یکسان سوراخ می‌کنند. با این کار طرح کلی با نقطه چین‌هایی شکل می‌گیرد.
3. در این مرحله نقشه را بر روی کاشی‌های لعابدار چیده شده بر زمین گذاشته، و با کیسه‌ای پر از گرده دوده یا ذغال بر روی آن می‌کشند. در نتیجه دوده از سوراخ‌هایی که در مرحله قبل بر روی نقشه ایجاد شده بر روی کاشی می‌نشیند و خلاصه‌ای از نقشه بر روی کاشی شکل می‌گیرد.
۴. در مرحله بعدی نقشه طرح کاشی را از روی نقطه‌چین‌هایی که دوده بر روی کاشی منتقل کرده با اکسید منگنز قلمگیری می‌کنند.
۵. در مورد خطوط خوشنویسی شده نیز به طور معمول این‌گونه است که اگر نقشه سوزن زده از خطوط در دسترس نباشد خطاط، خط را با قلم و مرکب بر روی کاشی می‌نویسد و کاشی‌کار به همان شیوه خط را قلم گیری می‌کند.
۶. در مرحله آخر تمام متن کار را با رنگ های گوناگون لعابی رنگ می‌کنند. این کاشی‌ها پس از رنگ آمیزی در کوره پخته می‌شود. رنگ های این مرحله از لحاظ جنس به گونه ای است که در کوره در درجه دمای پایین‌تری نسبت به رنگ لعاب اصلی کاشی پخته می‌شود. کاشی‌ها پس از بیرون آمدن از کوره آماده نصب است.