امامان شیعه و مسأله قیام علیه حکومتها
آنچه در این باره میتوان گفت، این است که کربلا در میان شیعیان امامى، بیش از آن که یک حادثه سیاسى و قابل تقلید در عرصه سیاست باشد، به صورت یک تراژدى و حادثه خونبار و مقدس مورد توجه قرار گفت. در واقع علویان زیدى، و بیشتر، از نسل امام حسن(ع) راه قیام انقلابى را پذیرفتند که اصل آن برگرفته از کربلا و تقلیدى از حرکت امام حسین(ع) بود؛ پیشینه سیاسى آن هم باز به جمل و صفین میرسید؛ زیرا آن دو حرکت هم به نوعى مبارزه علیه طغیانگرى و ستمگرى داشت.
با این حال، و به رغم آن که در میان شیعیان امامى، بعد سیاسى انقلابى کربلا کمتر مطرح گردید، اما به نوعى ارزشهاى سیاسى نهفته در آن بسیار بیش از آنچه میان زیدیان مطرح بود، به دورههاى بعدى انتقال یافت. در واقع، عدم تقلید از آن حرکت، دلایل خاصى داشت و بیشتر به دلیل ناهموار بودن شرایط سیاسى جامعه براى تکرار چنان پدیدهای بود؛ بنابراین در صورتى که شرایط مناسبى فراهم میآمد، همان ارزشهاى سیاسى نهفته میتوانست به بهترین وجه زنده شود. این تجربه در انقلاب اسلامى صورت گرفت و از بعدِ سیاسى کربلا به خوبى بهرهگیرى شد.