امام صادق (عليه السّلام) فرمود: همانا آخرين بنده اى كه در روز قيامت دستور داده مى شود كه به سوى آتش دوزخ رود به چپ و راست خود مى نگرد پس خداوند جلّ جلاله مى فرمايد: با شتاب بياوريدش. پس چون به محضر پروردگار آورده مى شود خداوند مى فرمايد: اى بنده من! چرا به چپ و راست خود مى نگرى؟
عرض مى كند: اى پروردگار من! من چنين گمانى به تو نداشتم، خداوند جلّ جلاله مى فرمايد: اى بنده من! چه گمانى به من داشتى؟ عرض مى كند: اى پروردگار من! گمان من به تو اين بود كه از گناهم در مى گذرى و مرا به بهشت وارد مى كنى. خداوند جلّ جلاله مى فرمايد: اى فرشتگان من! سوگند به عزّت و بزرگى و نعمت ها و بلندى جايگاهم كه اين بنده در زندگى اش هرگز ساعتى چنين گمان خوبى به من نداشت و اگر در تمام زندگى اش ساعتى چنين گمان خيرى به من داشت او را با آتش نمى ترساندم و لرزه بر اندامش نمى افكندم حال كه چنين گفت اين دروغش را بر او روا داريد و او را به بهشت داخل كنيد…
در ادامه امام صادق (عليه السّلام) فرمودند: هيچ بنده اى به خداوند خوش گمان نبوده جز اينكه خداوند در نزد گمانش حاضر است [و با او به خوبى رفتار مى كند] و هيچ بنده اى به خداوند بدگمان نبوده جز اينكه خداوند در نزد گمان وى حاضر است [و او را به بدى كيفر مى دهد] و اين همان معناى گفتار خداوند عزّوجل است كه مى فرمايد: «و اين گمان بدى بود كه به پروردگارتان داشتيد و همان موجب هلاك شما شد پس از زيانكاران گرديديد-23فصلت».
جهاد النفس وسائل الشيعة / ترجمه افراسيابى، ص 94