جابر از امام باقر (عليه السّلام) روايت كند كه حضرت به من فرمود: اى جابر! آيا كسى كه نسبت شيعه بودن را به خود مى ‏دهد همين كه قائل به دوستى ما اهل بيت باشد كفايتش مى‏ كند؟ سوگند به خدا كه شيعه ما نيست مگر كسى كه تقواى الهى را پيشه سازد و خداى را اطاعت كند، و اى جابر! شيعيان ما شناخته نمى ‏شوند مگر به فروتنى و خشوع و امانتدارى و كثرت ياد خدا و روزه و نماز و نيكى به پدر و مادر و رسيدگى به همسايگان تنگدست و رسيدگى به ناتوانان و قرض داران و يتيمان و راستگويى و تلاوت قرآن و نگهدارى زبان خود در باره مردم مگر در خيرگويى و شيعيان بايد در همه چيز امين قوم و قبيله خود باشند- تا آنجا كه فرمود:- دوست داشتنى‏ ترين بندگان در نزد خداى عزّوجل آنانند كه پرهيزكارتر و عمل‏ كننده‏ تر به طاعت خدايند. اى جابر! سوگند به خدا كه ما جز به وسيله طاعت و فرمانبردارى از خداوند عزّوجل نمى‏ توانيم به او نزديك شويم و جواز رهايى از آتش همراه ما نيست و هيچ كس حجّت و برهانى بر عليه خداوند ندارد، هر كس مطيع و فرمانبردار خداوند باشد او دوست ماست و هر كس عصيان خدا را كند دشمن ماست و به ولايت و دوستى ما كسى نمى‏ رسد مگر به وسيله عمل شايسته و پارسايى.

جهاد النفس وسائل الشيعة / ترجمه افراسيابى، ص 95