قیام مسلحانه بر ضد حکومت جور و در جهت امر به معروف و نهى از منکر در شکل فراگیر آن، در همه این قیامها مورد توجه است. این هدف مهمى بود که امام حسین(ع) در قیامش مطرح کرد و اصولا مشروعیت به آن داد. میدانیم که در میان جماعت اهل سنت، چنین چیزى مقبول نیست واصولا قیام مسلحانه پذیرفته نیست. البته درگذشته، مرجیان به قیام مسلحانه اعتقاد داشتند؛ چنان که روزگارى دستهای از معتزله و خوارج نیز چنین میاندیشیدند.
نکته دیگر بیعت بر سر پذیرفتن امامت علویان بود که از ارکان نظریه سیاسى شیعه به حساب میآمد و همه جا گفته میشد امام(ع) باید از اهل بیت(ع) باشد. تعبیر رایج آن در اواخر دوره اموى الرضا من آل محمد(ع) بود. براى مثال در بیعت حسین بن على معروف به شهید فخ که در سال 169 قیام کرد آمده است: اُدعوکم إلى الرّضا من آل محمد(ع) و على أن نعمل فیکم بکتاب الله و سنّة نبیه و العدل فى الرعیة، والقسم بالسویة.(297) حتى در قیام توابین هم این نکته را مییابیم که اظهار کردند، اگر پیروز شدیم حکومت را به دست اهل بیت(ع) میسپاریم. عدالت گرایى که با مفهوم تقسیم بالسویه عنوان میشد و از زمان امام على(ع) رایج گشته بود، در این بیعت ها مورد تأکید قرار میگرفت.
297. مقاتل الطالبیین، ص 378