-امویان بعلاوه این ظاهرسازی‌ها- به علاوه فتوحات را پیش می‌بردند. به طور مسلّم فتوحات عصر بنى امیه بیشتر از زمان خلفاى اول و یا زمان

تأثیر نهضت امام حسین(ع) در سقوط امویان براى زوال و سقوط یک دولت، یک سرى عوامل نزدیک وجود دارد، یک سرى عوامل دور که هر

سومین مرحله از زمان رسیدن سپاه حرّ آغاز می‌شود. این زمانى است که حر می‌کوشد تا امام(ع) را به کوفه برده، به ابن زیاد تحویل

هدف سیاسى امام حسین(ع) در چهار مرحله اگر از باطن کربلا عبور کنیم، و مصمم باشیم بر اساس شواهد تاریخی و آنچه در مقاتل و

راه حل دوم این است که بگوییم تکلیف ظاهر و باطن جدای از یکدیگر بوده است. در ظاهر امام(ع) به دنبال یک هدف سیاسی بوده

آیا امام حسین (ع) از شهادت خود آگاه بود؟ مسأله دیگرى که در حل پرسش پیش‌گفته یعنی هدف امام حسین(ع) از قیام مؤثر است، این

مرحوم علامه مجلسى در عین آنکه به نحوى از ماجراى کربلا برداشت سیاسى کرده و بحثهایی چون رسوایی امویان را یادآور شده است، در زمینه

هدف امام حسین از قیام کربلا چه بود؟ یک پرسش مهم درباره قیام کربلا این است که اساساً حکمت شهادت امام حسین(ع) چه بوده است؟

یزید دستور داد تا آنان را آماده کرده، همراه با نگاهبانانى به مدینه فرستاد. (292) زمانى که خبر شهادت امام حسین(ع) و خویشان و یارانش

ابن سعد نوشته است که سر امام حسین(ع) را محفّز بن ثعلبه عائذى نزد یزید آورد.(287) اسراء نیز نزد یزید آورده شدند، در حالى که

حکایت خطبه خوانى حضرت زینب(س) در کوفه را منابعى چون ابومخنف، بلاذرى، ابن سعد و دینورى نیاورده‌اند؛ اما ابن اعثم به تفصیل آورده و به

اسرای کربلا اسراى کربلا را از منطقه نبرد سوار بر شتر کرده به کوفه آوردند و به دستور ابن زیاد در کوچه‌هاى مختلف کوفه گرداندند